Գուցե մի կո՞ղմ թողնենք խոշոր խաղացողներին ու սկսենք շարքային թուրքից

Հոդված14:49, 30 Ապրիլ 2013

Գուցե մի կո՞ղմ թողնենք խոշոր խաղացողներին ու սկսենք շարքային թուրքից

Հայ մարդու համար վիրավորական է, երբ որևէ թուրք, խոսելով Հայոց ցեղասպանության մասին, այն սուտ կամ կեղծիք է անվանում: Մեզանից շատերը ընդդիմանում, զայրանում ու ցասումով են լցվում՝ չկարողանալով զսպել իրենց զզվանքն ու ատելությունը նման լկտի վերաբերմունքի համար: Սակայն մեզանից քչերն են փորձում հասկանալ այդ թուրքին, խորանալ նրա վերաբերմունքի դրդապատճառների մեջ: Մենք այսօր այնքան ենք տարված մեծ տերությունների վերաբերմունքով, որ ուշադրությունից դուրս ենք թողել Թուրքիային և նրա հասարակությանը: Չէ որ վերջին հաշվով Թուրքիան պիտի ընդունի ցեղասպանությունը, այլ ոչ թե Եվրոպան կամ այլ աշխարհամաս: Իսկ ի°նչ կլինի, եթե մենք հասնենք այն արդյունքին, որ բոլորն ընդունեն ցեղասպանության ոճիրը բացի Թուրքիայից: Այս տարբերակն ամեն դեպքում չպետք է բացառել: Որքան էլ մենք փնովենք Թուրքիային և սպասենք, թե ուր որ է այդ պետությունը ներսից կպայթի, այնուամենայնիվ Թուրքիան շարունակում է կայուն կերպով զարգանալ: Ավելին, այդ երկիրը նպատակ ունի մինչև 2023թ. (Թուրքիայի Հանրապետության ստեղծման 100-ամյակ) տեղ գրավել աշխարհի տնտեսապես ամենազարգացած երկրների տասնյակում: Հայաստանն այսօր հեռու է տնտեսական զարգացվածությամբ կամ քաղաքական կշռով Թուրքիայի հետ համեմատվելուց: Ու այդ ուղղությամբ կարծես թե մեզանում առանձնակի մեծ ջանքեր չեն էլ ներդրվում:

Այդ կերպ փաստորեն երկու հնարավոր թվացող տարբերակներ՝ աշխարհի հզորների միջոցով ստիպելու և կամ հզորանալով անձամբ ստիպելու տարբերակները կարծես ի չիք են դառնում: Ի°՚նչ անել ապա: Իսկ միգուցե մի կո°ղմ թողնենք աշխարհի խոշոր խաղացողներին ու սկսենք շարքային թուրքից և հասկանանք, որ այդ թուրքն այնքան էլ մեղավոր չէ, որ ժխտում է իր պապերի կատարած ոճիրը: Քանի որ նա ծնված օրվանից լսել է, որ հայերը վատն են, հայերը դավաճան են: Դպրոցական դասագրքերում նույնպիսի վատ բնորոշումներ է կարդացել հայերի մասին, ուսուցիչները նրան նույնն են սովորեցրել և նույնիսկ տեսել, թե ինչպես իրենից ավագները միմյանց վիրավորելու համար «հայ» բառն են օգտագործել: Եվ այսպես արդեն մի քանի սերունդ: Շարքային թուրքն անտեղյակ է հայկական ջարդերի իրական էությունից: Երբեմն էլ ճիշտ հակառակը գիտի:

Այսօր աշխարհում գիտատեխնիկական սրընթաց զարգացումների շնորհիվ տեղեկատվությունը գնալով ավելի ու ավելի հասանելի է դառնում: Ու ասել, որ տեղեկատվության հասանելիությունը չի ազդել թուրքական հասարակության գոնե մի փոքր մասի՝ Հայկական հարցի նկատմամբ ունեցած վերաբերմունքի վրա, սխալ կլինի: Սակայն այդ գործընթացը մեկ օրվա կամ մեկ տարվա խնդիր չէ, քանզի տասնամյակներով մի գաղափարով սնված հասարակությանը դժվար է կարճ ժամանակում հակառակը համոզել: Ամեն դեպքում դրա համար անհրաժեշտ է ժամանակ ու քրտնաջան աշխատանք: Իսկ թե որքան ժամանակ կպահանջվի շարքային թուրքին դարձի բերել դեպի պատմական ճշմարտություն, մեծապես կախված է մեր քրտինքից ու ջանքից, ոչ թե երազից ու հույսից: