ERMENI HABER AJANSI

Boyacıköy'de bir kilise, Surp Yerits Mangants. Kilisenin sokağında bir çeşme.

II. Mahmud’un sarrafı ve vergi toplayıcısı Misak Amira Misakyan'ın 1843 yılında babası Bedros anısına yaptırdığı çeşmedir bu.

Bugün size İstanbul sokaklarında akan tek Ermeni çeşmesinin hikayesini anlatacağım.

Bu kilisenin içinde olan bir çeşme değil. Ya da ayazma değil. Bu halka hizmet veren, Yeniköy'de kilisenin arka sokağında akan bir çeşme...

2000 yılında kilise yönetimine gelen Nazaret Özsahakyan'ın gözü gibi baktığı ve 14 yıl mücadelesini verdikten sonra tapusunu alabildiği bir çeşme...

İstanbul'da benim de üyesi olduğum, Sayat Nova Korosu'nun bağlı olduğu kiliseye çocukluk hayatımız boyunca hem bahçesi büyük olduğundan hem de baba yadigarı anıları sebebiyle ben ve dönemdaşlarımın çok uğramışlığı vardır. Ünlü duduk sanatçısı Civan Gasparyan, Ara Dinkdjian da dahil olmak üzere, birçok Ermeni sanatçıyı bu kilisenin avlusunda tanıdık.

Açık fikirliliği ile birçok projeye imza atan ve kiliseyi cemaati ile birlikte ayağa kaldıran Nazaret abiyi de orada tanıdık.

Her ziyaretimizde de arka sokakta Ermenice yazılı çeşme dikkatimizi çekmiştir.

90'lardan 2000'lere kadar her gittiğimizde biraz daha kirlenirdi. Bazen üstüne küfürler yazılmış bulurduk. Bazen mahalleli çöp atardı su havzasına.

Temizlemeye çalışsanız da mermeri, öyle çamaşır suyuyla çıkacak gibi olmazdı.

O çeşme benim için kamuya açık alanda bir Ermeni'nin başına gelebileceklerin temsilcisi olmuştur yıllar yılı. Sessiz kaldıkça kirlenen, üstüne çöp dökülen, mücadele etmez isen ezilip büzülen ve yıpranan...

Bugün bu çeşme restore edilmiş haliyle İstanbullulara, özellikle de Yeniköylülere hizmet veriyor. 14 yıl mücadelenin sonucunda alınan tapusu sayesinde kilisenin bulunduğu arsa dışında olmasına karşın kilise vakfına ait olan bu çeşme İstanbul'da ve hatta Türkiye'de bir ilk.

Başka da umuma açık Ermeni çeşmesi bulamazsınız...

Tapusu, 1949 yılındaki kadastro çalışmasıyla Sarıyer Belediyesi'ne geçen Boyacıköydeki Yerits Mangants Ermeni Kilisesi’nin arkasında bulunan çeşmenin bakımsızlık nedeniyle harap hale gelmesi üzerine kilise vakfı çeşmeyi onarıp korumak için arayış içine girdi 2000'lerde.

Azınlık vakıflarına ait taşınmazların iadesine yönelik düzenlemenin hayata geçmesiyle Ermeni Kilisesi Vakfı umutlandı ama bürokrasi galip gelecekti ilk aşamada.

Sarıyer Belediye Meclisi, çeşmenin tarihi olduğunu bu yüzden de iade edilemeyeceğini söylemişti ilk aşamada.

Ama restore etmek gibi bir niyetleri de yoktu.

Nazaret Özsahakyan çeşmenin vakfa 'satışını' istedi. Ama o da nafile oldu, bu kez de Sarıyer Belediye Meclisi ve Başkanlığı “Satacağımıza biz restore edelim” demişti. Sonuç olarak borç batağına giren belediye ne çeşmeyi onarabildi ne de satabildi...

Özsahakyan bıkmadan bürokrasi içerisinde debelenmeye devam etti.

Yazının devamı için tıklayınız .