ERMENI HABER AJANSI

Günler önce “Ermenihaber” sitesi Ermeni Diasporası’ndan 16 isimin, Türkiyelilere hitaben bir mektup kaleme aldığını bildirdi.

Türkiye’de çıkarılan “Agos” gazetesinin  başlattığı girişimde  Serj Tankian, Atom Egoyan, Arsinee Khanjian gibi ünlüler yer alıyor.

Agos’ta yayımlanan mektuplar tek tek dikatinize sunulur. 

ANITA TOUTIKIAN:

1961’de Beyrut’ta doğdu. Özel derslerle başlayan sanat eğitimine Haigazian Üniversitesi’nde devam etti, ayrıca Beyrut Saint. Joseph Üniversitesi’nde klinik psikoloji doktorası yaptı. Seksenin üzerinde kişisel ve toplu sergiye katılan sanatçının, Ortadoğu sanatını konu alan pek çok yayını bulunuyor

Aile hikâyelerim çok ama çok fazla şiddet içeriyor, üzerinden tam dört kuşak geçmesine rağmen anlatmaktan utanç duyuyorum. Ailemden sadece bir kişinin hikâyesi, bütün bir ulusun başına ne geldiğini yeterince resmedecektir.

Büyük ninem Kohar’ın babası, kardeşleri ve amcaları tıpkı güneşte eriyen lolipoplar gibi kazıklar üzerinde can verdi. Kohar’ın ailesi çok zengindi, sahip oldukları altınları nereye sakladıklarını itiraf edene kadar yavaş yavaş ölmeleri için kazıklara bağlandılar. İtiraf ettiler, ama onları salmak yerine kazıkları, onlar yavaşça ve acı içinde ölürken herkes görebilsin diye daha görünür bir yere yerleştirdiler. Kohar’ın kız kardeşi Kars’a kaçarken, karların ortasında öldü; kuzenleri, aynı yerin etrafında, ta ki açlık ve susuzluktan düşene kadar defalarca dönülen o ölüm yürüyüşünde tecavüze uğradı. Kohar’ın kocası yüksek bir tepeden aşağı atıldı. Oğullarından biri yemek bulmaya gittiğinde öldürüldü, daha yeni evlenmişti, karısını kaçırdılar. Daha önce Amerika’ya giden diğer oğluyla irtibatı kesildi. Üvey babası rahipti ve o küçük düşürüldü, sadece taktığı yüzüğü çıkarmadığı için parmağı kesildi, daha sonra o da öldürüldü. Küçük bebeklerini, aylarca saklandıkları soğuk mağaralarda otla ve kertenkelelerle besledi, daha sonra neredeyse bir köle gibi elleriyle çalıştı. O, türlü acıya ve aşağılamaya müsamaha gösterebildi ama Türkiye ona müsamaha göstermedi. 1930’ların başında Halep’e gitti, yolda sahip olduğu ne varsa vermek zorunda kaldı, hatta yeni doğmuş olan küçük torununun kundak bezini... Bebek soğuktan öldü. Dünyadaki herkes bu kadının çektiği büyük acıları anlar ama bir tek Türkler anlayamadı. Sahip oldukları yeni mülkleri ve zenginlikleri hesap etmekle meşguldüler.

Türkiye hükümetiyle diyaloga girmek düşüncesi hoşlanamayacağım bir illüzyon hissi veriyor. Türkler bir erkek çocuğuyla bir kurdun bir araya gelmesiyle doğduklarına inanıyor, fakat kurbanlarına gelince, bir çocuğun mantığına ve bir kurdun iştahına sahip olduklarının farkında değil. Bir çocukla onun işkence edilmiş oyuncağı arasında nasıl bir diyalog kurulabilir? Aç bir kurtla onun yemeği arasında nasıl bir diyalog kurulabilir? Şayet bir diyalogun modern şekli 113 sene önce yaşamış olan bir Ermeni’nin mezar taşına, bir Türk grafiti sanatçısının yazdığı ‘orospu çocuğu’ mesajıysa, nasıl bir diyalog mümkün olabilir? Türklerin aklına göre bu mezar taşı suçlu. Ben yaralanmadım, ama onların yetişkin olabilmesi için birkaç yüz sene geçmesi gerekiyor.

Ermenihaber.am