ERMENI HABER AJANSI

Nisan olanca ağırlığıyla çöküyor omuzlarıma. Doğanın dirilişine en çarpıcı şekilde tanık olduğumuz ay; Ermeniler için ölümden başka bir manaya tekabül etmiyor, ne acı. Mamam geçmişi harlayıp, dolu gözleriyle ne zaman doğumumdan bahsetse yüzünde antik bir yunan heykelinin mermer hüznüyle döküverir sözcükleri benliğime:"

Evde kimse yoktu, tüm sülale sürüye gitmiş beni de sana yüklü olduğumdan bırakmışlardı.23 Nisandı hiç unutmam, evin yakınındaki köy okulundan müzik sesleri, çocuk çağıltıları geliyordu, dayanamadım gittim. Gösterileri izlerken birden sancım tuttu, suyum geldi eve koştum. Merdivenleri çıkamadan oracığa doğuruverdim seni. Sapsarı, zayıf, pisi eniği gibiydin. Göbek bağını avludan bir taş alıp kıydım. Baban askerdeydi, Dedengil çobana çıkmışlardı, kimsemiz yoktu.

"Çelimsiz bir "Pisi Eniği" olarak sırtladığım Nisan`ın ne çok acı barındırdığını ise gelişimimi tamamlayıp tam teşekküllü bir iç mihraka dönüştüğümde daha iyi anladım. Anladığımdan beri de doğum günlerimi kutlamam. Doğum gününüz kadim halkınızın tarihte bilinen tek yurdundan sökülüp atılışının, binlerce soydaşınızın öldürülüşünün, sürülüşünün, kırılışının bir gün öncesine rastlasa belki siz de kutlamazdınız. Siz de ertesi gün hayatları ellerinden kalleşçe çalınmış, büyüyememiş çocuklar için yakacağınız mumları pastaların üstüne koyup üfleyemezdiniz kim bilir?23 Nisan doğum günüm, Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı,1915 Hristiyan Kırımı`nın arefesi. Hiç bir zaman efendilerin halka dayattığı bayramlardan hazetmedim.

"23 Nisan Ulu Önder’in tüm dünya çocuklarına armağan ettiği bayram" (peh peh peh!) Tüm dünya çocuklarına -Ermeni çocukları hariç- armağan edildiği iddia edilen bir bayramın "ulusal egemenlik" kavramına bu denli keskin bir atıfta bulunması da son derece manidar. Osmanlı`nın çok kültürlü toplumundan "Türk Ulusu" yaratmak için dökülen çocuk kanlarının üstüne bir çocuk bayramı inşa edebilmek... Ne manidar bir yırtıcılık, ne vurdumduymaz bir hoyratlık... Ulusal Egemenliği çocuktan üstün tutmak hangi akıl tutulmasının eseri, düşünmeden ve hayıflanmadan edemiyor insan.

Bir başka çocuktan bahsetmek isterim size. Mecburi askerlik belasına Batman ilinin Kozluk ilçesi Gümüşgörü Jandarma Karakolu`nda askerliğini yaparken 24 Nisan 2011 günü er Kıvanç Ağaoğlu`nun silahından çıkan kurşunla yaşamını yitiren Ermeni jandarma er Sevag Orhan Balıkçı`dan. Ben yaşında bir çocuk işte. Annesi Ani Balıkçı Sevag`ı büyütürken benim  annemin çektiği eziyetten daha azını çekmemiştir eminim. Kolay büyümüyor çocuklar ama kolayca çalınabiliyor hayatları.24 Nisan günü, sosyal medyadaki hesabında "ırkçı ve Ermeni karşıtı içerikler paylaşan "tertibi" tarafından öldürüldü Sevag, daha ben yaşında. Adaletinden sual olunmaz amma yüce devletimiz Hrant Ahpariğimizde olduğu gibi Sevag Yeğpayr`de de örgüt bulamadı. Ve dahi cinayetin 24 Nisan Ermeni soykırımının 96. yılına denk gelen gün ırkçı bir asker tarafından işlenmesinde en ufak bir kasıt görmedi. Katil "taksirle" adam öldürmek suçundan bir kaç yıllık cezayla kurtardı paçasını. Eh Tanrı "taksiratımız"ı affetsin!

Ölü çocuk yüzlerinin asılı olduğu nisanlarla nasıl gelsin bahar bu coğrafyaya? Pürdikkat bilmem neredeki süpergüç memleketin, bilmem ne adındaki süper başkanı, bilmem ne lisanında 1915`e soykırım demesin diye üstün mesai yürütecek diplomatlarımız. Süper başkan "soykrım" değil de "büyük felaket" diyecek. Yüreklerimize su serpilecek. Meğer 98 yıl önce Ermeniler özelinde Anadolu Hristitanlığına yapılan şey Kırım değil de büyük bir felaketmiş. Başka bir halkın felaketine sebep olmak o kadar da yürek burkan bir hadise olmasa gerek. Artık rahat olabiliriz, Ceddimiz soykırım yapmamış! Başkalarının ne dediğinden çok yaranın sahibi ve müsebbibinin kelimeleri taşıyabilir 1915`in ağırlığını. Yüzümüzü birbirimize dönüp konuştuğumuzda adını koyabiliriz yaşananların. Hoş bana kalsa hiç bir önemi yok ne dediğimizin, acı hiç bir adı taşımıyor zira.

Önemle belirtmem gereken bir diğer husus ise 1915 Kırımı`ndan ötürü hiç bir Türk`ün suçlanamayacağıdır. Hukuk suçun bireyselliği ilkesine dayanır. Babaların günahları için çocukları çarmıha germek ne denli yanlış ise soykırımın yükünü bugünkü neslin omuzlarına yüklemek de o denli hatalı bir tutum olacaktır. İttihat ve Terakki`nin prodüktörlüğünde ve Teşkilat-ı Mahsusa`nın üstün çabaları neticesinde yaşanmış bu kırımın günahını bütün bir Türk Milletine mal etmek de mantıksız bir tutum olacaktır. Lakin bugün hala canımızı acıtan nokta icad edilmiş bir tarihle yetiştirilen nesillerin soykırımcıların mirasına sahip çıkmasıdır. Ermeniler olarak bizi üzen aynı zamanda öfkelendiren bu yanlış tutumdur. İttihat ve Terakki mirasının toptan reddini ve acılarımızın paylaşılmasını bekliyoruz, çok şey mi istiyoruz? Bir Ermeni`nin lügatında nisan en derin acıya karşılık gelir. Büyük bir imparatorluğun maddi ve manevi inşaatını gerçekleştiren bir halktan, yersiz yurtsuz kalmış, oradan oraya sürülmüş, katledilmiş, tecavüze uğramış, ötelenmiş bir halka dönüşmenin derin öfkesine tekabül eder nisan. Birilerinin sizin acınıza, ölenlerinizin hatırasına ad takma girişimidir nisan. Aç bilaç yollara düşmenin, her durağı ölüm, istikameti ölüm olan bir yolculuğun tarifidir nisan. Nisanlar artık kanamasın!

Doğum günlerimi kaplayan hüznün o kederli buğusunu Sevag`ın karagözlerinde harlıyorum. O ölüm şaşkınlığının ürpetisinde Sevag`ın ağzından çıkan  haklı soruda yitiriyor anlamını sözcükler: "ama neden?" Nedenini bilmiyorum. Nisan`ın insanı dilsizliğe sevk eden acılarını boğmak, Anadolu`dan vakitsiz göçen ne kadar çocuk varsa hepsiyle yeniden doğmak istiyorum. Savaş çığırtkanlarının "Bayrak Mitingi" denen garabetlerde "kan kan kan" diye uluyan seslerini sonsuza dek gömmek istiyorum. Çok şey mi istiyorum?

23 Nisan doğumluyum, 24 Nisan ölümlüyüm. Tüm çocuklarımız için, Sevag için umuda bir mum yakacağım 24 Nisan`da. Kapkara gözleri, hepsi daha ben yaşında. Hem siz bilmezsiniz öldürülen her çocuk  aynı yaştadır.

Kaynağı: Radikal.com.tr