ERMENI HABER AJANSI

Bir Türk öğrencinin Ermenistan notları:

“Ve 24 Nisan… Şehrin üzerinde koyu bir bulut, ağladı ağlayacak. Yola koyulduk, ellerinde çiçeklerle binler ilerliyordu, bulunduğumuz yerden birkaç kilometre uzaktaki Soykırım anıtına. Derken kalabalık arttı, Ermeni arkadaşlarımızla kol kola, kararlı şekilde yürüdük… Yürürken Radikal ve Taraf gazetesinden gelen gazetecilerle röportaj yaptık.  Dediklerine göre önemliydik, anmada bulunan 6-7 Türk’ten bazıları bizlerdik.

Yeniden doğuşun ve yükselişin simgesi anıt bir taraftan, 12 Ermeni bölgesini temsil eden, içinde Ermeni ateşinin yandığı anıt bir tarafta karşıladı bizi, milyonlarca çiçeğin arasından…Anıta çiçeğimizi koyup, acılarını hissettik, gözlerimiz doldu ve gözyaşlarımız direnirken akmaya, yaşlı bir kadının elinde tuttuğu resmi görünce dayanamadık. Hrant Dink resmi taşıyordu kadın ve altında 1.500.000 + 1 yazıyordu. İnsanlar Hrant’ı öpüyor, çiçek bırakıyordu. Dünyanın her yerinden acıların paylaşıldığına dair mektuplar, çelenkler vardı…

Daha sonra direk kaldığımız yere döndük, herkes gibi… Her 24 Nisan günü, evlerinden çıkmıyor Ermeniler,  dualarla anmaya çalışıyorlar yitirdiklerini.24 Nisan gününün kalabalığı sebebiyle ziyaret edemediğimiz Soykırım Müzesini bir başka Ermeni arkadaşımızla ziyaret etme şansı buluyoruz 25 Nisan günü. Müze inanılmaz derecede temiz ve düzenliydi.

Müze görevlisi Türk olduğumuzu öğrenince nereden geldiğimizi sordu, “acınızı paylaşmaya geldik” diyene kadar gitmedi yüzündeki sert ifade. Açıklamamızın ardından sevince boğuldu gözleri. Kocaman bir Türkiye haritası karşıladı bizi müze girişinde ve Ermenilerin 1915 öncesinde sık olarak yaşadıkları bölgeler işaretlenmişti üzerinde. Muş, Bingöl, Ardahan, İstanbul, Ankara, Bitlis, Trabzon, Adana, Harput, Van ve daha niceleri… 1915 öncesi ve sonrası, her ilde kaç Ermeni olduğu, kaç Ermeni okulunun bulunduğu, manastır sayıları, detaylıca yazıyordu haritanın her iki köşesinde. Daha sonra fotoğraflarla anlatılıyordu soykırım ve resimlerin altında orijinal 1915 yazıları, Dünyanın çeşitli bölgelerinden,  o dönemde çıkan ve soykırım gerçeğinden bahseden tüm gazeteler sergileniyordu.

Daha sonra 1915 adına yazılmış kitaplar… Müzenin çıkışında onlarca insan yüzü karşılıyordu bizi ve kocaman harflerle, Ermenice bir şeyler yazıyordu resimlerin tam altında… Ne yazdığını sorduğumuzda, “Bu gözler, soykırımı gördü.”  dediler. Acıyı gözlerinde gördük, görenlerin…Sonra arkadaşlarımızla birlikte Erivan merkezinde dolaştık, oturup sohbet ettik. Bizler için, merkezdeki sinema salonunda galası yapılacak olan “babaannemin dövmeleri” isimli filme bilet alınmıştı fakat filmin İngilizce altyazısı olmadığından izleyemedik.

Sonraki gün yani son günümüzde Erivana yaklaşık 20 dakikalık mesafede bulunan Etchmiadzin’e gittik. Burası Gregoryen Ermeniler için kutsal bir yerdi. Çok önemli üç kilisenin bulunduğu bu bölgeye yılda milyonlarca Gregoryen Hristiyanın geldiğini öğrendik. Kiliseleri gezdik ve arkadaşlarımız tarafından kiliseler ve bölge hakkında bilgilendirildik.  Daha sonra, Ermeni edebiyatında önemli bir yere sahip olan Silva Gaputikyan’ın müzeye çevrilen evini ziyaret ettik. Akşam saatlerine geldiğimizde, bizler için Ermeni arkadaşlarımız tarafından düzenlenen güle güle partisine katıldık. Nar şarabı ve Ermeni çikolatası hediyelerini kabul ettik.


Birlikte unutulmaz bir gece geçirdik… Ve sonra, birçok yeni, güzel insanı bırakarak Erivandan, Türkiyeye doğru yola çıktık…Oraya vardığımızda nasıl evimizde olmanın güzel hissi doldurduysa içimizi, ayrılırken de, evimizden ayrılmanın hüznü vardı. “Can”ları bırakıp gitmenin zorluğu vardı içimizde, samimiyetin en güzel olduğu yerden gitmenin ağırlığını yaşadık.

Ne kadar uzağa gidersen git, ne kadar farklı olursan ol, gözyaşlarının renginin aynı olduğunu yine gördük. Birçok axparik*(1), bir çok kurik*(2) bıraktık geride; yeniden görüşmenin sözleri verilirken, boğazımız düğümlenirken…

 *(1): erkek kardeş*(2): kız kardeş

önceki haber 
  
Mert Kaya/ Orta Doğu Teknik Üniversitesi, Ankara