ERMENI HABER AJANSI

Հրանտ Դինքի սպանությունից 7 տարի անց նրա ընտանիքը հայտնել է, որ նոր դատական նիստերին չեն մասնակցելու: Այս թեմային անդրադարձել է ստամբուլահայ բլոգեր Հեկտոր Վարդանյանը, իր «Մի՞թե չեք հասկացել, որ հարցը Հայաստանը չէ» խորագրով հոդվածում:

«Ռադիքալ» թերթում հրապարկաված իր հոդվածում բլոգերը մեջբերում է Դինքի ընտանքի` «Թող վիրավորանք չհամարվի, բայց սա, անունը ինչ էլ որ լինի,  ամաչում ենք անվանել թուրքական արդարատություն և մենք այլևս չենք մասնակցում դրան», խոսքերը, և ավելացոնւմ «Ահա այսպիսի դիպուկ և ցավով լցված խոսքերից հետո ի՞նչ կարելի է ասել, մարդ ինչպե՞ս կարող է այս անճարության մասին խոսել»:

Վարդանյանը անդրադառնալով հոդվածագիր Ցենգիզ Չանդարի՝ Ռադիքալում հրապարակված հոդվածին, որի հիմնական առանցքը հենց Դինքի ընտանիքի հայտարարությունն է եղել, գրում է. «Հոդվածում Չանդարը անդրադառնում է  Հրանտի սպանությունից հետո իր ցավակցությունը հայտնելու համար վարչապետ Էրդողանի՝ Դինքի ընտանիքին կատարած այցելությանը:  Երբ վշտի մեջ գտնվող ընտանիքը նախատինքով է խոսել Էրդողանի հետ, վերջինս ընտանիքին պատասխանել է՝ քննադատելով Հայաստանի բացասական վերաբերմունքը Թուրքիայի նախաձեռնությունների նկատմամբ»:

Այնուհետև Վարդանյանը մի շարք հարցրեր է տալիս՝ փորձելով հասկանալ Դինքի գործը Հայաստանի հետ կապելու Էրդողանի և վերոնշյալ հոդվածագրի տրամաբանությունը.

«1. Դինքի ընտանիքը Հայաստանի պաշտոնական ներկայացուցիչնե՞րն  են:

2. Դինքի ընտանիքը Հայաստանի քաղաքացինե՞ր են:

3. Սեփական քաղաքացիներին այլ երրորդ երկիր մատնանշելով քննադատելը ո՞ր դիվանագիտական ավանդույթներին է համապատասխանում:

4. Հրանտը Հայաստանո՞ւմ է սպանվել

Հայերս շատ ենք լսում «Դե, այդ դեպքում Հայաստան գնացե՛ք»: Ամեն անգամ, երբ բողոքել ենք Թուրքիայի պայմաններից, մեր նկատմամբ կիրառված ճնշումներից, որոնցից տուժել ենք, միշտ հայտնվել են խելոքներ, որոնք Հայաստանի գնալու ճանապարհն են մատնացույց արել»,- գրում է Վարդանյանը:

Վարդանյանը ընթերցողին է ներկայացրել հայոց պատմությունը,  Հայաստանի առաջին բաժանումը, Արևմտյան և Արևելյան Հայաստանների ձևավորումը՝ նշելով, որ հայերն այս հողերի զավակներն են և չպիտի ուրիշ տեղ գնան:

«Ես որպես արևմտահայ երբեք Արևելյան Հայաստանում չեմ եղել: Զզվել եմ արդեն անտեղի խոսացողների «Հայաստան, գնա՛» խոսքերից: Ինչո՞ւ գնամ: Հայաստանի ջուրը չեմ խմել, Հայաստանի փողոցներում ընկնելով ոտքս չեմ արյունոտել, իմ մանկության խաղի ընկերները Հայաստանի փողոցներում չեն,  Հայաստանում դպրոցի ճանապարհին թաքուն-թաքուն աղջիկ չեմ համբուրել:

Ամեն փոքր առիթից օգտվելով Հայաստանի ճանապարհը ցույց տվողներին շատ պարզ պատասխան եմ ուզում տալ. մենք այս երկրի քաղաքացիներն ենք : Ներողություն,  Հայաստան չենք գնա, քանի որ սա այն երկիրն է, որտեղ բերանքսնիվայր ընկել է Հրանտ Դինքը: Այս հողում են մեր միլիոնավոր անգերեզման դիակները: Մեր աղոթատեղիները , թեկուզև ավերված, մեր ճարտարապետությունը, բանաստեղծությունները միախառնված են այս հողին: Կոմիտաս վարդապետի վշտալի ձայնը այս հողում է արձագանքելով տարածվում: Քանի որ մտածում ենք, որ այս երկրում ավելի լավ կյանքով ապրելու իրավունք ունենք և պայքարում ենք այդ նպատակի համար»,- եզրափակում է բլոգերը:

Ermenihaber.am