Թուրքական «Զաման» թերթի հոդվածագիր Իհսան Դաղը իր «Առարկություն ունեցողները դեռ դավաճա՞ն են» հոդվածում քննադատական մոտոցումներ է ցուցաբերել այդ երկրի արտաքին քաղաքականությանը: Հոդվածը համառոտ ներկայացվում է ստորև.

«Նախկինում արտաքին քաղաքականությունը որակավորվում էր որպես «ազգային դատ», և բոլորից այդ «դատին» օգնություն էր սպսվում: Դատի բովանդակությունը պետությունն էր որոշում, իսկ քաղաքացիներից պահանջվում էր լսել և վստահել բարձրաստիճաններին: Տարբեր տեսակետների արտահայտումը իհարկե արգելված չէր, սակայն ամենևին էլ բարյացակամությամբ չէր ընդունվում: Ոչ ոք հեշտությամբ բարձրաձայն չեր կարող քննադատել կիպրական քաղաքականությունը, ՆԱՏՕ-ին անդամակցությունը չէր կարող առարկել, Հայկական հարցում հակասող խոսք չէր կարող ասել: Դրանք «ազգային դատեր» էին, «բարձր քաղաքականության» խնդիրներ էին: Ժողովուրդը չէր կարող իմանալ…

Արտաքին քաղաքականությունը մի տեսակ պատերազմի դաշտ էր ընկալվում, իսկ ժողովուրդը`զինվորներ: Այդպիսի իրավիճակում ամենակարևորը կարգապահությունն էր: Կարգապահությունն էլ զինվորների կողմից բարձրաստիճանների հրամանների անվերապահորեն կատարումն էր: Հակառակն անողները կամ դավաճան էին, կամ ծախված:

Այսօրվա արտաքին քաղաքականության մեջ տարածաշրջանային զարգացումների հետ չներդաշնակվող գաղափարական մոտեցումները երկիրը վտանգավոր կետի են մոտեցրել: Այսօրվա արտաքին քաղաքականության մեջ Թուրքիայի հնարավորությունները գերազանցող տարածաշրջանային թիրախների ուղղորդումներ կան:  Հասարակությունից, մտավորականությունից չպետք է աջակցություն ակնկալել:   
Եթե ուտոպիական մոտեցմամբ միջամտող արտաքին քաղաքականություն տանեք, ապա ամբողջ տարածաշրջանին և աշխարհին ձեզ թշնամի կդարձնեք:  Բուշն էլ էր միջամտող, այստեղ այնտեղ  փորձում էր կարգուկանոն թելադրել:  Եթե բուշը միջամտության ժամանակ «նեոպահպանողական» իմպերիալիզմ էր ստացվում, ապա ինչ է լինում, երբ մերոնք են միջամտում: Եթե մենք անենք, ինչ է, ճիշտ կլինի:  Յեմենում դեսպանության վրա հարձակումը, Լիբանանում առևանգված թուրք օդաչուները… այս ամենը ձեզ ինչ-որ բան հուշու՞մ է…»

 Ermenihaber.am