ERMENI HABER AJANSI

Հերթական ապրիլի  24: Այս  այս անգամ արդեն 98-րդն է այդ զարհուրհելի  արհավիրքից հետո: Թուրք հրոսակի ձեռքով բնաջնջման ենթարկվեց դարեր ի վեր  մայր  հայրենիքում` Հայաստան աշխարհի արևմտյան հատվածում ապրած, կերտած մեր ժողովուրդը: Հերթական տարելիցը խորհելու տեղիք  է տալիս: Ցավոք, փաստերը մեր դեմ են: Որքան էլ դժվար է հավատալը, բայց վերջին տարիներին գնալով նվազում է Հայոց ցեղասպանությունը  ճանաչող երկրների թիվը:  Թուրքիան անվրդով իրականացնում է իր մերժողական քաղաքականությունը: Շրջանառվող այն թյուր  կարծիքը, ըստ որի, ցեղասպանություն գործած ազգը 100 տարի հետո այլևս պատասխանատվության չի  ենթարկվի: Նման բան չկա, մարդկության դեմ ուղղված հանցագործությունները վաղեմության ժամկետ չունեն: Հիմա մի տեսակ բոլորս ինչ-որ  հույսեր  ենք կապում Ցեղասպանության 100-րդ տարելիցի հետ: Դժվար է պատկերացնել, որ Հայաստանը կկարողանա  ստիպել օրեցօր հզորացող Թուրքիային  ճանաչել  Հայոց ցեղասպանությունը: Մեր ազգի ողբերգությունն այլ երկրների համար վերածվել է շանտաժի միջոցի, Թուրքիայի վրա  ճնշում գործադրելու  գործիքի: Հետևաբար մեր հույսի առյուծի բաժինը պետք է կապել ոչ թե միջազգային հանրության գթասրտության հետ, այլ ինքներս մեր հետ: Հայաստանը միայն շենացնելով, հզորացնելով կկարողնանք պարտադրել Թուրքիային և աշխարհին ճանաչել, դատապարտել այդ ողբերգությունը:

Իմ համոզմամբ` Արևմուտքի խորհրդարաններից  ու «սպիտակ տներից» պետք չի Թուրքիային ոչինչ չպարտադրող ցեղասպանության ճանաչման օրինագիծ մուրալ: Արարատի  փրկության երազը վառ պահելու և մի օր իրականություն դարձնելու համար այսօր պետք է նախ Արագածի պաշտպանության մասին մտածել:  Հիշենք,  որ պատմական Արարատ տանող միակ ճանապարհը Արագածի լանջերով է անցնելու, այլ ոչ թե Փարիզով ու Գլենդելով: Այստեղ ավելորդ չէ մի անգամ ևս ականջալուր լինել Շահան Նաթալիի այն դիտարկմանը, ըստ որի, մեր պարտությունների նախահիմքը, մեր թշնամու ուժերի արհամարումն է:

«Բավ է նայել թուրքերին, Էյֆելյան աշտարակի բարձունքից և ծիծաղել նրա մինարեթի բարձրության վրա,- գրում է Նաթալին: - Էյֆելը` ֆրանսիացի էր, իսկ մենք թուրքական մինարեթին պետք է նայենք, մեր խարխլված եկեղեցու գմբեթից, որպիսզի հասկանանք, թե այս բարձությունն էլ բավ է, մահացու անկման համար»:

Հարություն Բիլազուկչյան